| सफरचंदाने ना फक्त पडायचे असते |
| करायची नसते काळजी फांदीवरचे इतर सोबती पिकल्याची-ना पिकल्याची |
| करायची नसते काळजी फांदीखालील बेसावध डोक्यांची |
| वेळ झाली कळताक्षणी सारा गर गोळा करून |
| फांदीवरच्या फलाटावरून झाडाचे गाव सोडायचे असते |
| सफरचंदाने ना फक्त पडायचे असते |
|
| मग ते पाहून कुणाला गुरुत्त्वाकर्षणाचा नियम सुचू देत-ना सुचू दे |
| सुचल्याच्या आनंदात तेच सफरचंद कापून खाऊ देत-न खाऊ दे |
| पडणाऱ्याचे नशीब वेगळे सुचणाऱ्याचे नशीब वेगळे |
| सुचणाऱ्यागत पडणाऱ्याने नोबेल-बिबेल मागायचे नसते |
| सफरचंदाने ना फक्त पडायचे असते |
|
| विचार नसतो करायचा की स्थितीज ऊर्जेची गतीज ऊर्जा कशी होते |
| नसते चिंतायचे की मरणासारखे त्वरण सुद्धा अंगभूत असते |
| नियम माहित असोत-नसोत नियमानुसारच सारे घडायचे असते |
| जर सफरचंद असेल तर त्याने टपकायचे असते |
| जर पृथ्वी असेत ते तिने ओढायचे असते |
| सफरचंदाने ना फक्त पडायचे असते |
|
| सफरचंदालाही असतीलच की स्वप्ने, की कुणीतरी हळूवार झेलावे |
| किंवा उगवावे थेट चंद्रावर, आणि मग पिसासारखे अलगद पडावे |
| पण एकेक असे पिकले स्वप्न वेळीच देठाशी खुरडायचे असते |
| अन् चिख्खल असो वा माती असो, दिवस असो वा रात्र असो, फळ असो वा दगड असो |
| एकाच वेगात मधले अंतर तोडायचे असते |
| सफरचंदाने ना फक्त पडायचे असते |
|
| मैत्रिण माझी बिल्लोरी, बुट्टूक लाल चुट्टुक चेरी |
| मैत्रिण माझी हूं का चूं!, मैत्रिण माझी मी का तू ! |
|
| मैत्रिण माझी हट्टी गं, उन्हाळ्याची सुट्टी गं, |
| मैत्रिण माझ्या ओठांवरची कट्टी आणि बट्टी गं ! |
|
| मैत्रिण रुमझुमती पोर, मैत्रिण पुनवेची कोर |
| मैत्रिण माझी कानी डूल, मैत्रिण मैत्रिण वेणीत फूल! |
|
| मैत्रिण मांजा काचेचा, हिरवा हार पाचूचा |
| बदामाचे झाड मैत्रिण, बदामाचे गूढ मैत्रिण |
|
| मैत्रिण माझी अशी दिसते, जणू झाडावर कळी खुलते |
| ओल्या ओठी हिरमुसते, वेड्या डोळ्यांनी हसते |
|
| मैत्रिण माझी फुलगंधी, मैत्रिण ञाझी स्वच्छंदी |
| करते जवळीक अपरंपार, तरीही नेहमी स्पर्शापार |
|
| मैत्रिण सारे बोलावे, मैत्रिण कुशीत स्फुंदावे |
| जितके धरले हात सहज, तितके अलगद सोडावे |
|
| मैत्रिण माझी शब्दांआड लपते, हासुनिया म्हणते, |
| पाण्याला का चव असते, अन् मैत्रिणीस का वय असते |
|
| मैत्रिण, थोडे बोलू थांब, बघ प्रश्नांची लागे रांग |
| दुःख असे का मज मिळते, तुझ्याचपाशी जे खुलते |
|
| मैत्रिण माझी स्वच्छ दुपार, मैत्रिण माझी संध्याकाळ |
| माझ्या अबोल तहानेसाठी मैत्रिण भरलेले आभाळ |
|
| | | | |
| गौरगुलाबी चर्येवर |
|
| लालकेसरी टिकली टेकलेली... |
|
|
|
| लालचुटुक ओठांत |
|
| गडद गुलाबी गुपिते मिटलेली.... |
|
|
|
| लालगुलाबी वस्त्रांत |
|
| सौम्य गुलाबी कांती लपेटलेली... |
|
|
|
| मंद गुलाबी गंधाची |
|
| एक देहकुपी लवंडलेली... |
|
|
|
| सभोवताल्यांशी राखलेलं |
|
| एक फिकटं गुलाबी अंतर... |
|
|
|
| तू ?... छे! ... तू नव्हेसचं तू; |
|
| तू तर गुलाबच्या फुलाचे भाषांतर !! |
|
|
| मी फसलो म्हणूनी हसूदे वा चिडवूदे कोणी |
| ती वेळच होती वेडी अन् नितांत लोभसवाणी |
|
| ती उन्हे रेशमी होती, चांदणे धगीचे होते |
| कवितेच्या शेतामधले ते दिवस सुगीचे होते |
| संकेतस्थळांचे सूर त्या लालस ओठी होते |
| ती वेळ पूरीया होती, अन् झाड मारवा होते |
|
| आरोहा बिलगायाचा तो धीट खुळा अवरोह |
| भरभरून यायचे तेंव्हा त्या दृष्ट नयनींचे डोह |
| डोहात तळाशी खोल वर्तमान विरघळलेले |
| अन् शब्दांच्या गाली पाणी थोडेसे ओघळलेले |
|
| ती हार असो वा जीत, मज कुठले अप्रूप नाही |
| त्या गंधित गोष्टीमधला क्षण कुठला विद्रूप नाही |
| ती लालकेशरी संध्या निघताना अडखळलेली |
| ती निघून जातानाही, बघ ओंजळ भरूनी ओली |
|
|
| आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे... |
| बाकी सारे आकार, उकार, होकार, नकार... |
| मागे पडत चाललेल्या स्टेशनांसारखे |
| मागे मागे जात जात पुसटत चालले आहेत... |
| पुसत जावेत ढगांचे आकार |
| आणि उरावं एकसंध आभाळ, तसा भूतकाळ |
| त्याच्या छातीवर गवताची हिरवीगार कुरणं, |
| भरून आलेली गाफील गाणी, काळेसावळे ढग |
| आणि पश्चिमेच्या वक्षाकडे रोखलेले बाणाकृतीतील बगळे |
| आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे... |
|
| बंध रेशमी तुझ्यासवे जे जुळले |
| अन् क्षितिजावर रंग नवे अवतरले |
| घन दाटताच एका क्षणात हे रंगबंध विस्कटले...तुटले.... |
|
| विसरत चाललोय... नावेतून उतरताना आधारासाठी धरलेले हात |
| विसरत चाललोय होडीची मनोगते, सरोवराचे बहाणे, |
| वा नावेला नेमका धक्का देणारी ती अज्ञात लाट |
| ती लाट तर तेव्हाच पुसली... मनातल्या इच्छेसारखी |
| सरोवर मात्र अजूनही तिथेच... |
| पण त्याच्याही पाण्याची वाफ किमान चारदा तरी आभाळाला भिडून आलेली |
| आता तर लाटा नव्हे, पाणी सुद्धा नवंय कदाचित |
| पण तरीही जुन्याच नावाने सरोवराला ओळखतायत सगळे... |
| आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे... |
|
| क्षण दरवळत्या भेटींचे, अन् हातातील हातांचे |
| ते खरेच होते सारे..वा मृगजळ हे भासांचे |
| सुटलेच हात आता मनात हे प्रश्न फक्त अवघडले...तुटले... |
|
| तुझ्याकडे माझी सही नसलेली एक कविता...मीही हट्टी... |
| माझ्याकडे तुझ्या बोटांचे ठसे असलेली काचेची पट्टी |
| चाचपडत बसलेले काही संकेत, काही बोभाटे...अजूनही... |
| थोडेसे शब्द, बरंचसं मौन...अजूनही... |
| बाकी अनोळखी होऊन गेलो आहोत... |
| तुझा स्पर्श झालेला मी, माझा स्पर्श झालेली तू... |
| आणि आपले स्पर्श झालेले हे सगळे... |
| आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे... |
|
| मज वाटायाचे तेव्हा हे क्षितिजच आले हाती |
| नव्हताच दिशांचा दोष, अंतरेच फसवी होती... |
| फसवेच ध्यास फसवे प्रयास आकाश कुणा सापडले...तुटले... |
|
| उत्तरे चुकू शकतात, गणित चुकत नाही... |
| पावले थकू शकतात, अंतरे थकत नाहीत... |
| वाळूवरची अक्षरं पुसट होत जातात.. |
| डोळ्यांचे रंग फिकट होत जातात.. |
| तीव्रतेचे उग्र गंध विरळ होत जातात.. |
| शेपटीच्या टोकावरचे हट्ट सरळ होत जातात.. |
| विसरण्याचा छंदच जडलाय आताशा मला.. |
| या कवितांना, शहरभर पसरलेल्या संकेतस्थळांना... |
| विसरत चालल्या आहेत..पत्ता न ठेवता निघून गेलेल्या वाटा.. |
| विसरत चालले आहे तळ्यावर बसलेले पश्चिमरंगी आभाळ.. |
| अन् विसरत चालले आहे... |
| आभाळही गोंदायला विसरणारे हिरवेगर्द तळे |
| आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे... |
|
| मी स्मरणाच्या वाटांनी वेड्यागत अजून फिरतो |
| सुकलेली वेचीत सुमने, भिजणारे डोळे पुसतो... |
| सरताच स्वप्न अंतास सत्य हे आसवांत ओघळले...तुटले... |
|
| आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे... |
|
|
|
| चल आता बोलुन घेऊ ! बोलुन घेऊ थोडे ! |
|
| सुकण्याआधी माती आणि जाण्याआधी तडे ! |
|
| संपत आलाय पाऊसकाळ ! विरत चाललेत मेघ ! |
|
| विजेचीही आता सतत उठ्त नाही रेघ ! |
|
| मृदगंधाने आवरुन घेतलाय धुंदावण्याचा खेळ! |
|
| मोरपंखी पिसर्‍यांनी ही मिटण्याची वेळ ! |
|
| सावाळ्या हवेत थोडं मिसळ्त चाललंय उन्ह ! |
|
| खळखळणार्री नदी आता वाहते जपून जपून ! |
|
|
|
| चल आता बोलुन घेऊ ! बोलुन घेऊ थोडे ! |
|
| लक्षात ठेव अर्थांपेक्षा शब्दच असतात वेडे ! |
|
| मनामधला कानाकोपरा चाचपून घे नीट ! |
|
| लपले असतील अजुन कोठे चुकार शब्द धीट ! |
|
| नजरा, आठवण, शपथा . . . सार्‍यांस उन्ह द्यायला हवे ! |
|
| जाणयाधी ओले मन वाळायला तर हवे ! |
|
| हळवी बिळवी होत पाहू नकोस माझ्याकडे |
|
| माझ्यापेक्षा लक्ष दे माझ्या बोलण्याकडे |
|
| भेटण्याआधीच निश्चित असते जेव्हा वेळ जायची ! |
|
| समजुतदार मुलांसारखी खेळणी आवरून घ्यायची ! |
|
| एकदम कर पाठ आणि मन कर कोरे ! |
|
| भेटलो ते ही बरे झाले ! चाललो ते ही बरे ! |
|
| मी ही घेतो आवरून सारे ! तू ही सावरून जा ! |
|
| तळहातीच्या रेषांमधल्या वळणावरून जा ! |
|
| खुदा-बिदा असलाच तर मग त्यालाच सोबत घे ! |
|
| ' करार पूर्ण झाला ' अशी तेवढी दे ! |
|
|
| दूरदेशी गेला बाबा... गेली कामावर आई |
| नीज दाटली डोळ्यात , परि घरी कुणी नाही !! ध्रु !! |
|
| कसा चिमणासा जीव , कसाबसा रमवला |
| चार भिंतित धावुन दिसभर दमवला |
| ' आता पुरे ! झोप सोन्या..' कुणी म्हणतच नाही !! १ !! |
|
| कशासाठी कोण जाणे देती शाळेमध्ये सुट्टी ? |
| कोणी बोलायाला नाही...कशी व्हावी कट्टी-बट्टी ? |
| खेळ ठेवले मांडून ... परि खेळगडी नाही !! २ !! |
|
| दिसे खिडकीमधुन जग सारे , दिशा दाही |
| दार उघडुन तरी तिथे धावायचे नाही |
| फार वाटे जावे परी - मुठीमध्ये बोट नाही !! ३ !! |
|
| नीज दाटली डोळ्यात , परि घरी कुणी नाही |
| दूरदेशी गेला बाबा...... |
|
|
|
| लागते अनाम ओढ श्वासाना |
| येत असे उगाच ओठाना |
| होई का असे तुलाच स्मरताना..... |
| ( तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना ) |
|
| एकांती वाजतात पैजणे |
| भासांची हालतात कंकणे |
| कासावीस आसपास बघताना..... |
| तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना ) |
|
| मी असा जरी निजेस पारखा |
| रात्रीला टाळतोच सारखा |
| स्वप्न जागती उगाच निजताना..... |
| ( तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना ) |
|
| आज काल माझाही नसतो मी |
| सर्वातुन एकटाच असतो मी |
| एकटेच दूर दूर फ़िरताना..... |
| ( तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना तनन धुम तेरेना तेरेना ) |
|
|
|
| दूर दूर नभपार डोंगराच्या माथ्यावर |
| निळे निळे गार गार पावसाचे घरदार |
| सरीवर सर.. |
|
| तडा तडा गार गारा गरा गरा फ़िरे वारा |
| मेघियाच्या ओंजळीत वीज थिजलेला पारा |
| दूरवर रानभर नाचणारा निळा मोर |
| मोरपीस मखमल उतू गेले मनभर |
| सरीवर सर.. |
|
| थेंब थेंब मोती ओला थरारत्या तनावर |
| शहार्‍याचे रान आले एका एका पानावर |
| ओल्या ओल्या मातीतून भिजवेडी मेघधून |
| फ़िटताना नवे ऊन झाले पुन्हा नवथर |
| सरीवर सर.. |
|
| उधळत गात गात पाय पुन्हा परसात |
| माती मऊ काळी साय हूर हूर पावलात |
| असे नभ झरताना घरदार भरताना |
| आले जल गेले जल झाले जल आरपार |
| सरीवर सर.. |
|
| अशा पावसात सये व्हावे तुझे येणेजाणे |
| उमलते ओले रान रान नव्हे मन तुझे |
| जशी ओली हूर हूर तरारते रानभर |
| तसे नाव तरारावे मझे तुझ्या मनभर |
|
|
|
| मी मोर्चा नेला नाही, मी संपही केला नाही |
| मी निषेध सुद्धा साधा, कधी नोंदवलेला नाही |
|
| भवताली संगर चाले, तो विस्फ़ारुन बघताना |
| कुणी पोटातून चिडताना, कुणी रक्ताळून लढताना |
| मी दगड होउनी थिजलो, रस्त्याच्या बाजूस जेव्हा |
| तो मारायाला देखिल, मज कुणी उचलले नाही |
|
| नेमस्त झाड मी आहे, मूळ फ़ांद्या जिथल्या तेथे |
| पावसात हिरवा झालो, थंडीत झाडली पाने |
| पण पोटातून कुठलीही, खजिन्याची ढोली नाही |
| कुणी शस्त्र लपवले नाही, कधी गरूड बैसला नाही |
|
| धुतलेला सातिव सदरा, तुटलेली एकच गुंडी |
| टकलावर अजून रुळते, अदृश्य लांबशी शेंडी |
| मी पंतोजींना भ्यालो, मी देवालाही भ्यालो |
| मी मनात सुद्धा माझ्या, कधी दंगा केला नाही |
|
| मज जन्म फ़ळाचा मिळता, मी केळे झालो असतो |
| मी असतो जर का भाजी, तर भेंडी झालो असतो |
| मज चिरता चिरता कोणी, रडले वा हसले नाही |
| मी कांदा झालो नाही, आंबाही झालो नाही |
|
|
| कसे सरतील सये, माझ्याविना दिस तुझे |
| सरताना आणि सांग सलतील ना |
| गुलाबाची फुलं दोन रोज रात्री डोळ्यांवर |
| मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना, भरतील ना... |
|
| पावसाच्या धारा धारा मोजताना दिस सारा |
| रिते रिते मन तुझे उरे |
| ओठ वर हसे हसे उरातून वेडेपिसे |
| खोल खोल कोण आत झुरे |
| आता जरा अळिमिळी तुझी माझी व्यथा निळी |
| सोसताना सुखावुन हसशील ना, |
| गुलाबाची फुलं दोन... |
|
| कोण तुझ्या सौधातून उभे असे सामसूम |
| चिडीचुप सुनसान दिवा |
| आता सांज ढळेलच आणि पुन्हा छळेलच |
| नभातून गोरा चांदवा |
| चांदण्यांचे कोटी कण आठवांचे ओले सण |
| रोज रोज निजपर भरतील ना, |
| गुलाबाची फुलं दोन... |
|
| इथे दूरदेशी माझ्या सुन्या खिडकीच्या पाशी |
| जडेसर काचभर तडा |
| तूचतूच तुझ्यातुझ्या तुझीतुझी तुझेतुझे |
| सारासारा तुझा तुझा सडा |
| पडे माझ्या वाटेतून आणि मग काट्यातून |
| जातानाही पायभर मखमल ना, |
| गुलाबाची फुलं दोन... |
|
| आता नाही बोलायाचे जरा जरा जगायाचे |
| माळूनिया अबोलीची फुले |
| देहभर हलू देत विजेवर झुलू देत |
| तुझ्या माझ्या विरहाचे झुले |
| जरा घन झुरु दे ना वारा गुदमरु दे ना |
| तेव्हा नभ धरा सारी भिजवील ना, |
|
| गुलाबाची फुलं दोन रोज रात्री डोळ्यांवर |
| मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना, भरतील ना... |
|
|
| जपत किनारा शीड सोडणे - नामंजूर! |
| अन वार्‍याची वाट पहाणे - नामंजूर! |
| मी ठरवावी दिशा वाहत्या पाण्याची |
| येईल त्या लाटेवर डुलणे - नामंजूर! |
|
| मला ऋतुंची साथ नको अन् कौल नको |
| मला कोठल्या शुभशकुनांची झूल नको |
| मुहुर्त माझा तोच ज्याक्षणी हो इच्छा |
| वेळ पाहुनि खेळ मांडणे - नामंजूर! |
|
| माझ्याहाती विनाश माझा! कारण मी! |
| मोहासाठी देह ठेवतो तारण मी! |
| सुंदरतेवर होवो जगणे चक्काचूर |
| मज अब्रूचे थिटे बहाणे - नामंजूर! |
|
| रुसवे - फ़ुगवे... भांडणतंटे... लाख कळा |
| आपला - तुपला हिशेब आहे हा सगळा |
| रोख पावती इथेच द्यावी अन् घ्यावी |
| गगनाशी नेणे गार्‍हाणे - नामंजूर! |
|
| नीती, तत्वे... फ़सवी गणिते! दूर बरी! |
| रक्तातील आदिम जिण्याची ओढ खरी! |
| जगण्यासाठी रक्त वहाणे मज समजे, |
पण रक्ताचा गर्व वाहणे - नामंजूर!
| गाडी सुटली, रुमाल हलले, क्षणात डोळे टचकन् ओले |
| गाडी सुटली, पडले चेहरे, क्षण साधाया हसरे झाले |
| गाडी सुटली, हातामधुनी हात कापरा तरी सुटेना |
| अंतरातली ओली माया तुटूदे म्हटले तरी तुटेना |
| का रे इतका लळा लावुनी नंतर मग ही गाडी सुटते |
| डोळ्यांदेखत सरकत जाते आठवणींचा ठिपका होते |
| गाडी गेली फलाटावरी नि:श्वासांचा कचरा झाला |
| गाडी गेली डोळ्यामधल्या निर्धाराचा पारा फुटला |
|
| हे भलते अवघड असते... हे भलते अवघड असते... |
| कुणी प्रचंड आवडणारे... ते दूर दूर जाताना... |
| डोळ्यांच्या देखत आणि नाहीसे लांब होताना... |
| डोळ्यातील अडवून पाणी... हुंदका रोखुनी कंठी... |
| तुम्ही केविलवाणे हसता अन् तुम्हास नियती हसते... |
|
| तरी असतो पकडायाचा... हातात रुमाल गुलाबी... |
| वार्‍यावर फडकवताना... पाह्यची चालती गाडी... |
| ती खिडकीतून बघणारी अन् स्वतः मधे रमलेली... |
| गजरा माळावा इतुके... ती सहज अलविदा म्हणते... |
|
| तुम्ही म्हणता मनास आता, हा तोडायाचा सेतू... |
| इतक्यात म्हणे ती - माझ्या कधी गावा येशील का तू? |
| ती सहजच म्हणुनी जाते... मग सहजच हळवी होते... |
| गजर्‍यातील दोन कळ्या अन् हलकेच ओंजळीत देते... |
|
| कळते की गेली वेळ... ना आता सुटणे गाठ... |
| आपुल्याच मनातील स्वप्ने... घेऊन मिटावी मूठ... |
| ही मूठ उघडण्यापूर्वी... चल निघुया पाऊल म्हणते... |
| पण पाऊल निघण्यापूर्वी... गाडीच अचानक निघते... |
|
| परतीच्या वाटेवरती गुदमरून जड पायांनी... |
| ओठावर शीळ दिवाणी... बेफिकीर पण थरथरती... |
| पण क्षण क्षण वाढत असते... अंतर हे तुमच्यामधले... |
| मित्रांशी हसतानाही... हे दु:ख चरचरत असते... |
|
| हे भलते अवघड असते…. |
| | | | | |
|
|
| | | | |
No comments:
Post a Comment